Mijn werkdag bestaat voor het grootste deel uit praten, luisteren, lezen, tikken op het toetsenbord, klikken met de muis, en ja: koffie dinken. Vooral bezig met mijn hoofd, maar weinig met mijn handen.
Toen kwam de Praxis reclame voorbij:
In ieder mens schuilt een maker. Klein of groot. Ervaren of onervaren. Wij zijn gemaakt om te creëren. Om wat stuk is, heel te maken. Om wat niet af is, mooi te maken. Om alles wat we bedenken, uit te voeren. En ook al kun je nu alles voor je laten doen. Toch zit die maker in ons allen. Wij zijn immers gemaakt.. om te maken.
Nooit gedacht dat ik het heerlijk zou vinden om na zo’n dag alsnog lekker mijn mijn handen aan de slag te gaan: breken, meten, boren, schuren en verven. Natuurlijk, het is telkens maar kort – er is nog meer dat ik ’s avonds wil doen – maar na elke keer zie ik het resultaat van mijn werk.
Schitterend, toch?
Een tijd geleden heb ik een vliering gemaakt. Waarom ik eraan begon? Ik denk vanwege het maken zelf. En:
En mocht het toch niet gaan lukken, zo dacht ik, kon ik het altijd nog aan een vakman overlaten.
Wat bleek na een aantal maanden van veel gezwoeg? Ik was zelf de vakman geworden. Nouja, een beginnend vakman. Maar toch.
Dat heeft mij voldoende vertrouwen gegeven voor het volgende project: het opknippen van de zolder – nu met vliering 🙂 – in twee aparte slaapkamertjes.
