Je hebt van die mensen, die gaan achter een piano zitten en spelen de sterren van de hemel. Ik geniet, bewonder en ben jaloers. Die jaloezie is wat gezakt. Want waar een wil is, is een weg.
In mijn tienerjaren heb ik 5 jaar lang gitaarles gehad. Klassieke gitaar welteverstaan. Ik vond het prachtig. Harry Sacksioni was een van mijn helden: hij speelt meesterlijk gitaar, componeert leuke stukken en is bijzonder tegendraads. Na een jaar of 4 jaar ging voor mij de balans van studeren en lekker spelen langzaam maar zeker naar hard studeren en nog maar weinig lekker spelen.
Ik stopte met de lessen en plingelde zelf wat, maar het kaarsje doofde langzaam. De gitaar kwam niet meer uit de koffer en de koffer verdween naar zolder. Het einde van een tijdperk.
Heel wat jaren verder begint het weer te kriebelen. Ik wil weer muziek maken. Maar niet meer op mijn gitaar. Ik wil piano leren spelen!
De gedachte gaat niet meer weg. Maar #hoedan? Ik heb geen piano en heb geen trek in les. Door een keyboard te lenen heb ik nog geen piano, maar kan ik wel van start. En als alternatief voor les vind ik een piano methode voor volwassenen. Deel 1 heb ik in 6 weken uit. Beetje valsgespeeld natuurlijk, want alle theorie kende ik al. Over deel 2 doe ik een maand of 3 (met twee handen spelen is echt wennen), maar dan heb ik die ook doorgewerkt.
En #hoedanverder? Er zijn geen moeilijkere lesboeken beschikbaar, dus moet ik muziekstukken hebben op mijn niveau. Na veel zoeken kom ik uit bij Making Music Fun en G Major Music Theory. De een heeft 5 moeilijkheidsgraden, de ander 11. Ideaal. Ik besluit gewoon de muziek van beide sites te downloaden. De printer draait overuren en daar ga ik dan.
De eerste stukken gaan heel snel en ik tik er meerdere per dag weg. Hoe verder ik kom, hoe groter en moeilijker de stukken worden en hoe harder ik moet studeren. Mijn tempo gaat langzaam omlaag maar ik heb er nog altijd veel plezier in.
Het is tijd om het geleende keyboard met de plasticen toetsen en het blikke geluid in te ruilen voor een echte: zwaardere toetsaanslag en een echt vol geluid. Wel digitaal, want mijn gezin en de buren hoeft mijn geplingel niet mee te beleven. Het wordt de Korg 170SP en ik ben de koning te rijk.
Ik speel als nooit te voren, wat speelt dit lekker en wat een mooi geluid.
Inmiddels ben ik 5 jaar verder. Daarin zijn er ‘pauzes’ geweest. Ik oefende minder of zelfs niet. Speelde alleen bekende stukken of zelfs niet. Maar echt weg is het nog steeds niet. Muziek maken en leren blijft een prachtcombinatie.
